Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Τα φώτα της πόλης κρύβουν τα άστρα. Οι αστερισμοί, αυτές οι μικρές κουκκίδες, που αν τις ενώσεις δημιουργούν νοητούς πίνακες. Συμβολίζουν ιστορίες και ταξιδεύουν τη φαντασία.
Η Κασσιόπη υποστήριζε πως ήταν η ομορφότερη γυναίκα. Ο αστερισμός της μοιάζει με το γράμμα «Μ» της αλφαβήτου. Μια ιστορία που ξέρουμε ότι απέκτησε μια θέση στον ουρανό.
Έχουμε την έφεση καθετί που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε να το ανάγουμε σε κάτι υπερουράνιο, κάτι έξω από εμάς, ανεξήγητο και αιώνιο.
Ο θεός σας υποστήριζε πως ήταν το τελειότερο ον. Η κατοικία του, γνωρίζετε, βρίσκεται στον Παράδεισο ανάμεσα σε άσπρα συννεφάκια και ψηλές καγκελόπορτες με αυστηρό έλεγχο.
Στον μύθο της Κασσιόπης επιλέγεται να θυσιαστεί η κόρη της Ανδρομέδα για να σωθούν από ένα κύτος που τους απειλεί. Μία θυσία για να σωθούν περισσότερες ζωές. Τι είναι μια ζωή άλλωστε; Εν τέλει σώζεται, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα θύμα αυτού του συστήματος που επιθυμεί θυσίες για ζωές.
Σε παρόμοια λούπα έπεσε και ο Θεός όταν έστειλε τον γιο του για θυσία. Εκείνος δεν γλίτωσε ακριβώς. Εξυπηρετούσε αυτό το σύστημα δούναι και λαβείν. Ένα απαρχαιωμένο σύστημα που θέλει επειγόντως αναβάθμιση.
Στη μία ιστορία, κοιτάμε ψηλά στον σκοτεινό ουρανό για να εντοπίσουμε τον αστερισμό. Στην άλλη ιστορία, ζωνόμαστε με κρεμαστούς σταυρούς.
Και στις δύο περιπτώσεις αναφερόμαστε σε ιστορίες. Γιατί, όσο και να κοιτάξουμε ψηλά, το νέφος πήρε μακριά τον αστερισμό. Και τα σύννεφα αραίωσαν.