Δημήτρης ΣούκουληςΠοίημα: Δημήτρης Σούκουλης
Συγγραφέας
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Στη λασπουριά γλιστρούν τα βήματα,
στο λιωμένο ραδίκι,
λύνεται το χέρι του αγαπημένου,
μονάζουν οι αγκαλιές.
Πώς να ζεσταθεί κανείς μόνος του,
κάτω από έναν ουρανό καθρέφτη,
μαγαρισμένο κάτοπτρο του Ήλιου
από το νύχι του Σκορπιού;
Πώς να ζεσταθεί κανείς
μόνο από το περίγραμμα του φεγγαριού;
Στο ψύχος και στον πάγο
πέφτει χάμου το Αστέρι της Βηθλεέμ,
θρύψαλα με κόβουν στις σάρκες
και ξεπροβάλλει ξανά
στο καταχείμωνο
το κεφάλι από το χοντρό Φίδι.
Νοικοκυραίοι έφερναν τροφή στη φωλιά του
όλα αυτά τα χρόνια
και μια γριά τυφλή,
μονόφθαλμη, σταυροπροσκυνώντας
μαύρα πετραχήλια,
τραβώντας με χρυσή καδένα
από τον αστράγαλο
το υστέρημα,
ορφανεμένο από την Αγάπη,
έναν εγγονό αρουραίο των Αγρών,
τρωκτικό της ελπίδας μας.