ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Άουτς! Έχασα τον εαυτό μου πάλι. Έχω βρεθεί εδώ αρκετές φορές στο παρελθόν. Νόμιζα ότι, αν βάλω τρίτο πρόσωπο σε όσα αποτυπώνω, θα πονέσω λιγότερο. Αλλά η ένταση παραμένει πάντα ίδια. Φοβάμαι. Και φοβάμαι τόσο, που φοβάμαι να παραδεχτώ ότι στ’ αλήθεια φοβάμαι. Κι έτσι ο τρυφερός αυτός πόνος πήρε τη μορφή του ξανά στο θρυμματισμένο στήθος μου. Και σιγά-σιγά κατέρρεα μέσα μου, μα κανείς δεν το κατάλαβε.
Έρχονται στιγμές που μένω να αναρωτιέμαι αν κάποιος θα μου δώσει την αγάπη που τόσο ανεμπόδιστα δίνω στους άλλους, στιγμές που αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ η μέρα που κάποιος θα με ρωτήσει τι κάνω, αν τα καταφέρνω, αν αντέχω με τη θεραπεία. Βλέπεις, έρχονται φορές που εύχομαι, όσο μοναχική και να είναι η ζωή και η πορεία προς την επούλωση, να έχω κάποιον δίπλα μου. Είναι φορές που χρειάζομαι να μου πουν ότι με εκτιμούν και ότι αξίζω. Είναι φορές που έχω ανάγκη να με ενθαρρύνουν και να με κρατήσουν, ανεξάρτητα από το πόσο δυνατή δείχνω, ανεξάρτητα από το πόσο φωτεινά λάμπω. Κι, ωστόσο, ξαπλώνω με δάκρυα στα μάτια τη νύχτα νομίζοντας ότι για μία ακόμη φορά δεν ήμουν αρκετή. Μα σε κανέναν δεν αξίζει να πέφτει για ύπνο και να αναρωτιέται γιατί δεν ήταν αρκετός. Είναι η απογοήτευση κι ο φόβος που επιμένουν να μου ψιθυρίζουν ότι είναι πολύ αργά, ότι μερικοί άνθρωποι μου δίδαξαν το κουράγιο των αστεριών πριν φύγουν. Μα αυτό είναι το πρόβλημα με τον χρόνο, δεν μπορώ να τον κάνω να γυρίσει πίσω. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, θα είναι;
Είχα το χαρακτηριστικό να είμαι ευαίσθητη και συναισθηματική, πιστεύοντας ότι το να δείχνεις τα συναισθήματά σου είναι και αυτό ένα σημάδι δύναμης. Έπιασα τον εαυτό μου να απολογείται και γι’ αυτό. Αλλά αν κάτι έμαθα στη θεραπεία είναι πως το να μοιράζομαι είναι σημάδι μιας μεγάλης καρδιάς που δε φοβάμαι να δείξω. Στη θεραπεία με βοηθούν να πιστέψω ότι, περισσότερο από οτιδήποτε, αξίζω να είμαι χαρούμενη. Κι είναι δύσκολο να το ακούω, ιδιαίτερα όσο είμαι τόσο λυπημένη. Ιδιαίτερα όταν βρίσκομαι τόσο μακριά από το να αγαπώ τον εαυτό μου. Είμαι φθαρμένη από τον μακρύ δρόμο που έχω διανύσει. Είμαι φθαρμένη από το σκοτάδι που έχει ριζώσει στο δωμάτιο κάμποσο καιρό. Κάπου εδώ είναι που το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή γίνεται το να ξυπνήσω και να ζήσω μέσα στη μέρα. Το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή γίνεται το να αντέχω. Κι αν πέρασα το χθες και το σήμερα κι αν περάσω το αύριο προσπαθώντας μονάχα να επιβιώσω, είναι εντάξει. Είναι μια εξουθενωτική στιγμή της ζωής μου, μια πιο σκληρή φάση της. Γι’ αυτό χρειάζεται να συνεχίσω να προχωράω.
Φοβάμαι, ξανά. Φοβάμαι, επειδή αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί ξεκίνησα όλη την προσπάθεια να βοηθήσω τον εαυτό μου, αν με λυγίζουν τα λόγια των άλλων που λένε ότι παρά τη θεραπεία εγώ δεν έχω κάνει καμία πρόοδο. Αλλά για τώρα χρειάζεται να θυμάμαι ότι είμαι κι εγώ ξεχωριστή, όσο και να διαφωνεί η κατάθλιψη. Είμαι ξεχωριστή ακόμη και όταν νιώθω καταθλιπτική. Είμαι ξεχωριστή ακόμη κι όταν νιώθω μόνη. Είμαι ξεχωριστή ακόμη κι αν περνάω όλη τη μέρα στο κρεβάτι κοιτάζοντας άσκοπα το κινητό, ελπίζοντας ότι κάτι ή κάποιος θα με κάνει να χαμογελάσω και πάλι. Και για να μπορώ να επιβιώνω, πρέπει να μου το θυμίζω ότι θα χαμογελάσω ξανά. Πού ξέρεις, ίσως έρθει η μέρα που θα νιώσω πραγματικά ξεχωριστή. Θα νιώσω καλά. Αλλά για τώρα, είναι εντάξει αν σήμερα δεν ήμουν παραγωγική. Είναι εντάξει αν δεν έκανα «αρκετά». Διότι, μερικές φορές, το πιο δύσκολο από όλα είναι να τα βγάζεις απλώς πέρα. Και προσπαθώ να μου υπενθυμίζω ότι δεν χρειάζεται πάντοτε να είμαι δυνατή. Προσπαθώ να μου υπενθυμίζω ότι μπορώ να είμαι ανθρώπινη, ότι μπορώ να ζητάω βοήθεια όταν δεν είμαι εγώ εκείνη που μπορεί να με σώσει.