ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Έναν χρόνο πριν, τότε που είχα φορέσει το πιο αληθινό μου χαμόγελο. Καλοκαιρινές διακοπές ήταν και περπατούσα προς το ιατρείο της γιατρού που με παρακολουθούσε τα τελευταία χρόνια. Επίσκεψη για να τη δω. Ενώ περίμενα στον καναπέ, μπήκε μέσα μια κοπέλα που λίγο μονάχα γνώριζα μέσω φίλων. Κι όσο καθόμασταν δίπλα, θυμήθηκα ότι είχα προτείνει σε έναν από τους φίλους μου, που ήθελε τη συμβουλή μου για μια δική του φίλη, τη γιατρό που είχε αναλάβει κι εμένα όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα. Αυτή η φίλη ήταν εκείνη, γεμάτη αγωνία να περιμένει για το πρώτο της ραντεβού.
Μέσα σε λίγα λεπτά είχα αποφασίσει να της μιλήσω με την ελπίδα να υποχωρήσει το άγχος της. Της υποσχέθηκα να την περιμένω και να φύγουμε μαζί για έναν περίπατο στον δρόμο προς την υπόλοιπη παρέα. Πράγματι, πέρασε η ώρα και περπατούσαμε μαζί. Κι αν μοιραστήκαμε μόνο λίγα, το παρελθόν και το παρόν μας έδεναν. Εκπλήσσομαι ακόμη όταν σκέπτομαι το ενδεχόμενο, πως όταν γεννήθηκα, κάποιοι άνθρωποι ορίστηκαν για να τους συναντήσω αργότερα στη ζωή μου. Έναν προς έναν! Ίσως δεν ήταν μονάχα τύχη. Κι αν ήταν, έγινε γρήγορα ευτυχία.
Οι διακοπές μου δεν είχαν ομαλή συνέχεια. Το ίδιο βράδυ νοσηλεύτηκα στην ψυχιατρική κλινική με ελάχιστη ελπίδα μέσα μου. Για τις μέρες που ακολούθησαν όλα ήταν διαφορετικά. Δεν έβρισκα νόημα να δέχομαι επισκέψεις. Δεν έβρισκα νόημα να κάνω διακοπές. Δεν έβρισκα νόημα να επιστρέψω στις σπουδές και στα όνειρά μου. Η φουρτούνα όμως πέρασε, όπως περνάει κάθε φορά, και απολάμβανα τον ήλιο με τους φίλους μου.
Παρόλο που δεν είχα καθημερινή επικοινωνία μαζί της, είχαμε ανοίξει τις καρδιές μας την ημέρα που πήγαμε στη γιατρό και αυτό της ήταν αρκετό για να αντιληφθεί πως, για όσο χάθηκα, τα πράγματα δεν ήταν καλά. Έμοιαζε σαν να καταλάβαινε. Και ναι, καταλάβαινε! Μας ήταν μάλλον αρκετό να μιλήσουμε σε έναν περίπατο για να νιώσουμε ότι αξίζει να μάθουμε η μία την άλλη. Δεν είχαμε την τύχη να γνωριζόμαστε από μικρές αλλά δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να αρχίσουμε να θεωρούμε ότι είμαστε στενές φίλες. Όσα μας ένωναν ήταν πολύ πιο δυνατά από εκείνα που μας χώριζαν. Κρυβόταν μια μαγεία στο να ανακαλύψουμε η μία τον κόσμο της άλλης.
Ιστορίες γεμάτες πόνο και πληγές που έμειναν με τον χρόνο. Μόνο που ήξερε πώς είναι. Μόνο που ήξερα πώς είναι. Αρχίσαμε να μιλάμε καθημερινά. Στις δύσκολες φάσεις μου άκουγε τους φόβους μου και τους έκανε δικούς της, δίχως να παραπονιέται ή να μαζεύεται. Οι μήνες περνούσαν και καταλάβαινε πως όσο μακριά κι αν βρίσκομαι, όσο απόμακρη και να γίνομαι ορισμένες φορές, ακόμη την αγαπάω. Μπορούσε να γελάει μαζί μου ακόμη και σε καταστάσεις που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να ρίξω τον πύργο που με κόπο έχτιζα. Έδειχνε να πιστεύει σε εμένα και μου υπενθύμιζε με απεριόριστη καλοσύνη ότι μπορώ, ενώ εγώ είμαι απασχολημένη να με πείσω ότι δεν έχω τις ικανότητες. Έμαθα να περιμένω υπέροχα πράγματα από εκείνη και να είμαι αληθινή, δίνοντας προτεραιότητα στη φιλία μας. Κι όταν βρίσκεται στα σκοτάδια της ή κάποιο επεισόδιο της χτυπά την πόρτα, μαθαίνω ακόμη να παίρνω το πρώτο τρένο για να τη βρω και να της δίνω χώρο όταν δεν αντέχει την επικοινωνία αντίστοιχα.
Έρχονται και στιγμές που με δάκρυα στα μάτια την κοιτάζω και τη ρωτάω αν έχει κι εκείνη μέρες που απλά δεν μπορεί να νικήσει. Δεν γνωρίζω με σιγουριά αν έχουμε βρει σήμερα το κλειδί για τις μέρες απόγνωσης που περνάμε. Τα δάκρυα όμως υποχωρούν, όταν θα πιάσουμε η μία το χέρι της άλλης ώσπου να αποκοιμηθούμε. Υποχωρούν, όταν ψιθυρίζουμε τη νύχτα αστεία για να μη δούμε εφιάλτες˙ κι αν εκείνοι έρθουν, κάνουμε μαζί υπομονή ώσπου να φύγει ο τρόμος. Υποχωρούν κι όταν αγκαλιαζόμαστε λέγοντας μυστικά ή συζητώντας για όνειρα. Νόμιζα ότι θα ήμουν καλύτερα μόνη μου. Φοβόμουν για τα αναπάντεχα που ακολουθούν αφού αγαπήσω έναν άνθρωπο και διαμορφώσω τη ζωή μου με εκείνον μέσα. Μα συνειδητοποίησα ότι υπάρχει αρκετή ομορφιά στο να προσθέτουμε χρώματα η μία στη ζωή της άλλης όταν εκείνη βάφει τον κόσμο της με μουντές σκιές του γκρίζου. Δεν είναι οι διαταραχές μας που μας ένωσαν αλλά η πίστη και η ενθάρρυνση πως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, μπορούμε να φέρουμε τις αλλαγές που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Είναι η υπενθύμιση σε μικρές, καθημερινές στιγμές ότι αξίζουμε. Είναι η ελπίδα που φέρνουμε όταν μία από τις δύο μας βρίσκεται σε απόγνωση, η ζωή στην έλλειψη ζωντάνιας και η χαρά στη θλίψη που κυριαρχεί. Ίσως, πάνω απ΄ όλα, να είναι η φιλία εκείνη που σημαίνει τόσα πολλά.
Μετατράπηκε στον άνθρωπό μου. Τον άνθρωπο που επιλέγει να με αγαπάει σε όμορφα κι άσχημα. Το να είναι ο άνθρωπός μου δεν αφορά μόνο λιακάδες και γέλια αλλά στιγμές γεμάτες από το άγνωστο που κουβαλά μαζί της η ζωή. Βλέπεις, μαθαίνω ακόμη να εμπιστεύομαι και να αφήνομαι να με αγαπήσουν αλλά έκανα κάποια βήματα χάρη σε αυτή τη φιλία. Δεν ήξερα ότι και η δική μου καρδιά μπορεί να αγαπήσει τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Κι ενώ είχα εγκαταλείψει την προσπάθειά μου να βρω κάποιον που να θέλει να μείνει, ξαφνικά ο άνθρωπος αυτός έγινε η καλύτερή μου φίλη. Κι έπειτα από όλα όσα έχουμε ζήσει, βρήκα το θάρρος να σκεφτώ ότι αυτό το καλοκαίρι θέλω να είναι καλύτερο από το προηγούμενο.