Μαρία ΜαθιουδάκηΆρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη
Απόφοιτη Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Δήμητρα Κόκκαλη
Φιλόλογος
Προχωράει με γρήγορο βηματισμό ανάμεσα στον χαρτοπόλεμο και τις πολύχρωμες σερπαντίνες κρατώντας μου το χέρι και προσέχοντας μήπως το καινούργιο της κασκόλ σκιστεί σε κάποιο κλαδάκι που ακόμα δεν έχει ανθίσει.
Της αρέσει θαρρώ ακόμη να στροβιλίζεται ανάλογα με τους ήχους που κρύβονται στις φυλλωσιές των δέντρων. Όπως τα στάχυα, έτσι κι εκείνη συγχρονίζεται στο ρυθμό του αιθέρα. Κλείνει τα ματάκια της και αφήνεται στις ταλαντώσεις του ανοιξιάτικου ονείρου, σχεδόν παραδίδεται. Με κοιτάει με εκείνη την αγωνία του μικρού παιδιού, μάλλον κάθε φορά που κάποιος αναπάντεχος συνειρμός εισβάλλει με φούρια στη μεθυστική ατμόσφαιρα που την περιβάλλει.
Κάποιες φορές μουρμουρίζει όσα έμαθε τις προάλλες στο σχολείο, κυρίως την αλφάβητο. Την επαναλαμβάνει πότε τραγουδιστά και πότε μαζί με σκόρπιες λέξεις ∙ εκείνη τα γράμματα και εγώ τις λέξεις…
Α όπως Αγκαλιά: ζεστή, ειλικρινής, τρυφερή, ακραία επιθυμητή έκφραση αγάπης ή ένας μοναδικός τρόπος να συναισθανθείς, χωρίς την παρεμβολή των λέξεων, να γευτείς κάτι από τη χαρά, τους φόβους, τα όνειρα, τους ενδοιασμούς του άλλου. Ναι μικρή μου, αγκαλιά είναι εκεί που καθετί αναπνέει αποσβολωμένο.
Ε όπως Εαυτός: ο δικός μας, ο «κατάδικος μας». Όσα είμαστε, όσα ελπίζουμε, όσα αισθανόμαστε. Κάποτε θρυμματισμένος, κάποτε ολόκληρος. Πάντοτε όμως αξιαγάπητος, αξιοθαύμαστος για όλα όσα κατάφερε, για όλα όσα δεν μπόρεσε να φτάσει.
Ζ όπως Ζωή: όμορφη, περιπετειώδης, συναρπαστική, λάγνα. Με λίγα λόγια Ζωή όπως λέμε έρωτας, εκεί δηλαδή που πάντα κάτι όμορφο γεννιέται. Ένα παιχνίδι το οποίο κερδίζει όποιος τολμά, παρά τις πιθανότητες αποτυχίας.
Η όπως Ηλιαχτίδες: χαραμάδες φωτός, που έχουν μάθει να προσπερνούν τις γρίλιες των παραθύρων, λούζοντας με λάμψη την καθημερινότητα μας. Προσοχή ωστόσο… Είναι ντροπαλές και τους αρέσει να κρύβονται. Η πρόκληση λοιπόν είναι να τις ανακαλύπτεις ή ακόμα καλύτερα να τις δημιουργείς.
Θ όπως Θάλασσα: άλλοτε ανατρεπτική, άλλοτε τρυφερή σαν χάδι, σαν να κλείνει μέσα της όλο το αναπάντεχο της κοσμογονίας. Μην περνάς βιαστικά από δίπλα της… Στάσου, άκου τον παφλασμό των κυμάτων της, άφησε την να σου αποκαλυφτεί.
Κ όπως Καλλιτέχνης: να προσπαθείς να ανασαίνεις, να εικάζεσαι, να αισθάνεσαι, χωρίς όρους και όρια, εξόριστος/-η από τον κόσμο των κάλπικων βλεμμάτων και των υψωμένων με επίπληξη δαχτύλων∙ σχεδόν αποκηρυγμένος/-η εκεί που προστάζει η φαντασία και η καρδιά σου
Χ όπως Χρόνος: μέσα του βρίσκει καταφύγιο η ροή, το απρόσμενο, η προσμονή. Συνήθως λαχταρούμε την κατάργηση του, νομίζουμε ότι μας περιορίζει, ότι μας κλέβει τις στιγμές, ξεχνώντας πως μαζί του μεγαλώνουμε. Τρέχουμε ασθμαίνοντας για λίγο ακόμα προσπαθώντας να φιλιώσουμε μαζί του.
Ψ όπως Ψυχή: απύθμενη, γεμάτη από σκέψεις, συγκρούσεις, συναισθήματα, επιθυμίες, υπαγορεύσεις. Ίσως να πλάθεται, να παίρνει και να αλλάζει μορφή μέσα από το βίωμα. Ίσως να τραυματίζεται ή και να χρωματίζεται μέσα από τα στιγμιότυπα της ζωής μας.
Ω όπως Ώρα: κάτι σαν κόρη του χρόνου, πολλές φορές ακόμα πιο σκληρή από τον πατέρας της ή ακόμα πιο συναρπαστική. Βηματίζει ατάραχη με το άγγιγμα της άλλοτε απαλό και άλλοτε γαριασμένο.
Και για τα υπόλοιπα γράμματα, εκείνα δεν έχουν κάποια λέξη ; Με ρωτάει…
Φυσικά και έχουν. Το Λ έχει μέσα του το Λυγμό, αλλά και τη Λαχτάρα, όταν το Ν μιλάει κάποιες φορές για τη Νοσταλγία. Το Ι και το Ο φυλάσσουν στους κόρφους τους δύο βασικά συστατικά για τη δημιουργία και το όνειρο, τον Ιδεαλισμό και την Ουτοπία, ενώ την ίδια στιγμή στο Υ ελλοχεύει όλη η μοναδικότητα της Ύπαρξης. Το Β πιο παιχνιδιάρικο προτιμάει να μετατρέπεται κάποτε σε κάποιο σπιρτόζο Βλέμμα, αλλά και μέσα από το Π γεννιέται το Πάθος, αυτή η ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης που συνήθως συνοδεύεται από μια άξαφνη εγκατάσταση σμήνους φτερωτών πεταλούδων στο στομάχι. Και το Γ πάλι έρχεται άλλοτε χαρωπό με το Γέλιο και άλλοτε με γλώσσα μπερδεμένη μπροστά στο χάδι της Γέννησης.
Πάλι ξέχασες κάποια! Το Δ, το Μ, το Ρ, το Ξ, το Σ και το Φ;
Μα πως θα μπορούσα να τα ξεχάσω… Σε αυτά τα γράμματα φωλιάζουν λέξεις όπως το «Σ’ αγαπώ», το «Μοιράζομαι», το «Δίνω» και το «Φροντίζω», το «Ξανά», αλλά και η «Ροή», υπενθυμίζοντας μας όχι μόνο τη διάρκεια, αλλά και τη δυνατότητα μας να εγκαθιστούμε μέσα στο σκοτάδι χαραμάδες φωτός, δημιουργώντας μέρες ολάνθιστες.