Μαίρη Α. ΣακελλαρίουΚείμενο: Μαίρη Α. Σακελλαρίου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Πέρα από τον έρωτα, ήταν η επιθυμία της μεγάλης αθανασίας. Για χάρη της είδε τα γυαλιά της να θρυμματίζονται σε χίλια κομμάτια. Η ίδια κρυβόταν πίσω από αυτά τα μαύρα γυαλιά, κι όταν τα είδε συντρίμμια, κατάλαβε ότι το ερωτικό της παιχνίδι ήταν πιο διάφανο από όσο νόμιζε!
(Μίλαν Κούντερα, «Αθανασία»)
***
Πώς έχεις μάθει να συσχετίζεσαι, πώς έχεις μάθει να αγαπάς; Πόσο πόνο προκαλείς και πόσο ακόμα αντέχεις πάνω σου;
Υπάρχει μία καθοριστική λέξη που ο κόσμος φοβάται να χρησιμοποιήσει προς τον εαυτό του και παράλληλα την μεταχειρίζεται με τόση ευκολία στους απέναντι. Η λέξη «παραβίαση».
Κι αυτό το άτομο που διεκδικεί προσπαθώντας να καλύψει τα απάλευτα γονεϊκά του κενά, την οιδιπόδεια μελανή του συνθήκη, έρχεται και σε στριμώχνει στη γωνία, στο δωμάτιο, στο κλαμπ, στον καφέ, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο, στο όνειρό του… ίσως και στο ξύπνιο του! Απευθύνεται σαν μεγάλος σωτήρας στο αφελές ή ευγενικό θύμα του, υποτιμάει την καθημερινότητά σου, προκαλεί τον θαυμασμό σου και φουσκώνει τις προσδοκίες σου. «Εγώ είμαι εδώ για σένα, δεν είσαι ευτυχισμένη, μόνο εγώ μπορώ να σε κάνω να είσαι.»
Όχι δεν σε αφήνω να μιλήσεις, εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα, για εσένα. Σε αγγίζω χωρίς την άδεια σου (λεκτικά-σωματικά) με προφάσεις που περιέχουν αυτολύπηση. Ποντάρω στα ενοχικά σου κεκτημένα. Σχολιάζω αρνητικά πίσω από την πλάτη σου και κάνω αναφορές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Δεν έχω όρια στην ιδιωτική σου ζωή. Κι εσύ μαθαίνεις να ζεις μέσα στον φόβο.
Κι εσύ; Ένα όχι που ποτέ δεν σου έμαθαν, ένα όχι που ακόμα δεν λες να μάθεις να εκφράζεις! Πόσο θες ακόμα να είσαι αρεστή και αγαπητή στους γύρω σου; Μεγαλώνεις με το να χρειάζεσαι την επιβεβαίωση των άλλων προς τιμήν της δικής σου βαθιάς ανεπάρκειας.
Ο κακοποιητής -άπιστος Θωμάς- που αναζητάς έναν άλλο άνθρωπο για να του προκαλέσεις πόνο, ασυνείδητα και πιο πολύ κι από τον δικό σου, φτάνεις εντέλει στην εμμονή και στον εθισμό όταν δεν υπάρχει η ανταπόκριση που περίμενες και είχες χτίσει στο μυαλό σου. Το δράμα δεν υπάρχει αν δεν υφίσταται θύμα όπως και το θύμα χρειάζεται πάντα έναν σωτήρα ή έναν διώκτη. Και οι ρόλοι στην πορεία εναλλάσσονται. Γιατί όλοι κουβαλάμε μέσα μας έναν γονέα, όλοι έχουμε έναν ενήλικα και όλοι ένα παιδί. Το τραύμα όμως είναι που σε καθηλώνει και βγαίνει αντίστοιχα ο κάθε ρόλος.
Ο σεβασμός από την άλλη είναι το δίπολο της παραβίασης. Ο σεβασμός προϋποθέτει αγάπη για τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση αγάπη για τους άλλους. Η οριοθέτηση συνήθως είναι σημείο αναφοράς και ένδειξη του σεβασμού. Είναι μία συνειδητοποίηση της αυτό-αξίας.
Ο άνθρωπος που δεν με θέλει ανεβαίνει με αυτό τον τρόπο στα μάτια μου, γίνεται πολύτιμος, του έχω δώσει αυτόματα αξία μεγαλύτερη από την δική μου. Και το να τον κατακτήσω πάση θυσία θα μου δώσει όση αξία δεν είχα. Θα αναπλήρωνα τα κενά της ανασφάλειάς μου με τρόπο δύσκολο άρα και αξιέπαινο. Χρειάζομαι την επιβεβαίωση για να συνεχίσω, την χρειάζομαι για να υπάρχω.
Η κατάκτηση είναι αποτύπωμα, είναι δικαίωση στην προδοσία, είναι πηγή ζωής, είναι μία συνέχεια των πραγμάτων, είναι ένα στεγνό ξεκαθάρισμα παιδικών λογαριασμών…
Είναι πηγή αθανασίας…