Δημήτρης ΣούκουληςΚείμενο: Δημήτρης Σούκουλης
Συγγραφέας
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Συνοδευτικά σημειώματα μιας θεατρικής απόπειρας.
Πάντα το δίπλωμα του πρωταγωνιστή στο πάτωμα
σαν από οξεία περιτονίτιδα
στον επίλογο της τελευταίας πράξης,
ο αργός του εσωτερικός θάνατος,
το πνίξιμο στη στρωτή φωνή της σκηνικής απαγγελίας
θα αφήνει πάντα στο τέλος της παράστασης μια περίεργη σιωπή.
Ένας φθόγγος,
επί τη ευκαιρία της έκθεσης,
επί τη ευκαιρία της κλινήρους θέσης στο βρώμικο σανίδι,
επί τη ευκαιρία της ταύτισης με τον ήρωα
σπρώχνει να βγει από τους κοπτήρες,
τώρα που αιμορραγούν τα ούλα από παντού,
τα τείχη σκάβοντας οι λέξεις καβαλικεύοντας τη γλώσσα,
μια προσωπική υπόθεση βαθιά κρυμμένη,
καθώς ζορίζεται να βρει τον δρόμο για την κάθαρση,
σε άγνωστους καθήμενους παραλήπτες,
τώρα που λείπει η μάνα του, που λείπει ο γονιός του κι οι δύο πιο ακριβοί του φίλοι,
όταν τα φώτα σβήσουν,
όταν ο τελευταίος θεατής απομακρυνθεί από τον διάδρομο
τινάζοντας τακτικά από την κοιλιά του
σαλιασμένες φλούδες πασατέμπου,
αυτός ο φθόγγος,
η άρρητη λέξη της Δευτέρας
για όσα φοβήθηκε να πει,
με τη σιωπή θα μπερδευτεί
και θα ηχήσει.
Το πέσιμο,
το κύλισμα,
το σπάσιμο της κλείδας,
το γύρισμα των οφθαλμών,
τα κουφά βήματα στο ξύλο,
πριν την ανάληψη του ηθοποιού
για την επιστροφή στο σπίτι,
με ρούχα καθημερινά,
το βουβό παράπονο,
η άωτη κωφάλαλη αγωνία
θα αντηχούν στην άδεια αίθουσα
και μια ταξιθέτρια ρακοσυλλέκτρια,
βγαίνοντας τελευταία,
αρπάζοντας το φονικό από τον λαιμό,
στην τσέπη της ρόμπας της
θα κρύβει.