ΑnimartistsΠοιήματα: Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου
Η θλίψη, μαζί με τον μεγάλο της αδελφό τον Φόβο, είναι σχεδόν απόλυτα το κυρίαρχο συναίσθημα της σκληρής εποχής που διανύουμε. Δανειζόμενη τον ειρωνικό τίτλο του γνωστού μυθιστορήματος της Φρανσουάζ Σαγκάν, προσδοκώ να καλοπιάσω τη δική μου Θλίψη, ώστε να μετουσιωθεί σε μια γόνιμη πηγή, μέσω της οποίας να καταδείξω την απεραντότητα του εσωτερικού χρόνου, καθώς και την πολυτιμότητα της ανθρώπινης επαφής. Χωρίς εωτερίκευση του χρόνου και χωρίς ουσιαστική ανθρώπινη επαφή είμαστε μακροπρόθεσμα καταδικασμένοι, ακόμα κι αν νικήσουμε τούτη τη μάστιγα που μας έχει απομονώσει.
ΟΞΥΓΟΝΟ
Δρόμοι ανάδρομοι
Πλατείες φυλακές
Κτίρια επιταγμένα
Παράθυρα ορθάνοιχτα μέρα και νύχτα
Προσωπεία, μάσκες, φίμωτρα, καλύπτρες
Μόλις διακρίνονται πριν εξαφανιστούν
Ατμόσφαιρα σε αποχρώσεις του μοβ
Αέρας είδος εν ανεπαρκεία
Με κομμένη την ανάσα άπαντες αποζητούν
Λίγες παστίλιες οξυγόνου
Στέκεις ολόγυμνος πίσω απ’ το τζάμι
Βλέπεις και δεν βλέπεις
Ακούς και δεν ακούς
Σκέφτεσαι και σκέφτεσαι
Πόσο θ’ αντέξεις
Έχει στερέψει το οξυγόνο επαφής
ΛΑ ΜΙΝΟΡΕ
Αύριο πεθαίνω
Σήμερα ξεκινώ μαθήματα πιάνου
Η νύχτα αυτή δεν είναι σαν τις άλλες
Το χτες επιστρατεύει παροράματα
Ο χρόνος διαστέλλεται
Οι ώρες γδύνονται νωχελικά στην πασαρέλα
Oι λεπτοδείκτες πλημμυρίζουν απ’ τις νότες
ενός ημιτελούς, θεσπέσιου ρεσιτάλ
Αύριο πεθαίνω
Σήμερα ξεκινώ μαθήματα πιάνου