Μαίρη Α. ΣακελλαρίουΚείμενο: Μαίρη Α. Σακελλαρίου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Εσύ… που κάθεσαι στον καναπέ σου και θεωρείς αφύσικη την αντίδραση του να νιώθεις δυσφορία και άγχος. Εσύ… που μελαγχολείς τη στιγμή που γυρνάς πλευρό στο κρεβάτι και δε βλέπεις κάποιον δίπλα σου. Εσύ… που ντρέπεσαι κι έχεις ενοχές επειδή δε νιώθεις ξαφνικά χρήσιμος και παραγωγικός… Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η ανάγκη σου για να καλύψει την μιζέρια σου;
Εσύ… που μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις να βρεις τι έχεις ανάγκη, με τι θα ικανοποιηθείς και ποιες καταχωνιασμένες αλήθειες θα βγάλεις αυτό το διάστημα όταν κοιτάς το ταβάνι.
Βουλιάζεις μην έχοντας το θάρρος να διεκδικήσεις τον αγώνα ενάντια του Κανένα, επιλέγεις με προσοχή να ολοκληρώσεις τα κοινωνικά σου καθήκοντα ενώ στο διπλανό μπαλκόνι κάποιος χειροκροτεί, κάποιος τραγουδάει και κάποιος ουρλιάζει από τον πόνο.
Θα διαβάσεις ένα βιβλίο, θα φας βουλιμικά, θα ροκανίσεις τον χρόνο σου στο διαδίκτυο και την υπόλοιπη αγωνία σου θα την εκτονώσεις στον ύπνο σου.
Και μετά θα έρθει μία καινούργια μέρα που θα μοιάζει με την προηγούμενη. Και με την προ προηγούμενη και πάει λέγοντας. Πόσες φορές έχεις σκεφτεί μέσα στην ημέρα το πόσο βαρετή είναι η ζωή σου, το πόσο βαρετοί είναι οι άλλοι γύρω σου, όπως η δουλειά που κάνεις και δεν μπαίνεις στην διαδικασία πότε να την αλλάξεις…
Νομίζεις πως είναι εύκολο να βρεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς και τι έχεις ανάγκη; Έχεις υιοθετήσει τις ανάγκες άλλων μεγαλώνοντας, παλεύοντας ταυτόχρονα με έναν περιορισμό που δεν ταιριάζει καθόλου με την πρωτόγονη φύση σου;
Εσύ λοιπόν που έρχεσαι αντιμέτωπος με την αβεβαιότητα και την αστάθεια και φυσικά δεν έχεις καν τον έλεγχο των καταστάσεων, μήπως προτιμάς να κρύβεσαι πίσω από τις κουρτίνες του δωματίου σου, αφού δεν σου έχουν μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.
Εσύ που διαπιστώνεις πως τα τραύματά σου δεν έχουν κλείσει όσο νόμιζες, που η παντοδυναμία σου δεν έχει καμία αξία και ουσία στο να αλλάξει τη συνθήκη της γυάλας που έχεις πέσει μέσα, μήπως λοιπόν, λέω μήπως να στραφείς προς την συμφιλίωση της συναισθηματικής σου ανωριμότητας;
Μίλα για τις ανησυχίες σου, μίλησε για τις απώλειες που έχουν γίνει κουφάλες στο κορμί σου. Τεστάρισε την δύναμή σου, άνοιξε και δες το κουτί με τις φθορές σου. Επέλεξε την πλευρά της αδυναμίας σου, γίνε το φυτό που δεν ξέρεις τι καρπό θα βγάλει στην πορεία, γέλα με τα αστεία σου, κάνε παρέα τον καθρέπτη σου.
Εσύ που πλήττεις μείνε να γευτείς και να γεμίσεις τα ρουθούνια σου με μπόλικη ανία. Κι εκεί στο απόλυτο κενό -αυτό που αιώνια φοβάσαι- οραματίσου τους στόχους σου και τις επιθυμίες σου.
Γιατί έχει γοητεία το να είσαι μόνος… Ανοίγεις το παράθυρο, ακούς τη μουσική σου στη διαπασών, χορεύεις στον ρυθμό που εσύ αγαπάς και ανέμελα σκοτώνεις τον χρόνο σου… από επιλογή. Μπορείς να αγκαλιάσεις τη μιζέρια σου αθόρυβα. Δε θα σε βλέπει κανείς.
Ο τρόπος αντιμετώπισης αλλάζει τα δεδομένα σου, όχι το μέγεθος, ο τρόπος που βλέπεις εσύ τον εαυτό σου μέσα από τις αντίξοες συνθήκες θα σε μεταλλάξει. Θα ξεριζώσει τους δαίμονες και τα χτικιά που έσερνες τόσο καιρό και σου έτρωγαν τα σωθικά. Κι αν αυτή η εικόνα που βλέπεις σου έφερνε καταστροφές, μην αντιδράς, δράσε!
Ανέλαβε την ευθύνη της πιο υπέροχης στιγμής, της στιγμής που ό,τι σκέφτηκες και ό,τι ένιωσες δεν είχε παρεμβολές από κανέναν άλλον και είναι πραγματικά κάτι αυθεντικά δικό σου…