Δέσποινα ΠάνουΆρθρο: Δέσποινα Πάνου
Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Εκπ. Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Αρχοντούλα Αγγελετάκη
Ψυχολόγος
Καθημερινά, πολλές γυναίκες κόβουν τα μαλλιά τους σε όποιο μήκος επιθυμεί η καθεμία. Ως αποτέλεσμα αυτού παρατηρούμε πως οι τρίχες που κόβονται, είτε υγιείς και μη, είτε βαμμένες και μη, καταλήγουν στα καλάθια των αχρήστων. Για πολλά χρόνια, παρά ταύτα, είχα και εγώ ακριβώς την ίδια συμπεριφορά, μέχρι το Σεπτέμβριο του 2016 όπου η επίσκεψη μου στο κομμωτήριο έπαψε έκτοτε να είναι ίδια με πριν.
Είχα αφήσει τα μαλλιά μου να μακρύνουν αρκετά, τα φρόντιζα πολύ τακτικά, ώστε η τρίχα να παραμείνει υγιής και δυνατή και είχα ήδη ζητήσει να παραλάβω την ειδική συσκευασία όπου θα τοποθετούσα την κοτσίδα μου…
Όταν κάθισα στην καρέκλα του κομμωτηρίου και αισθάνθηκα ένα σφιχτό λάστιχο να δένει τα μαλλιά και την ξυριστική μηχανή να περνά και να κόβει την κοτσίδα ένιωσα η πιο δυνατή γυναίκα του κόσμου. Δεν με ένοιαζε πως θα βγει το αποτέλεσμα στα μαλλιά μου, ήθελα απλά να προστατεύσω την κοτσίδα. Την πήρα και την τοποθέτησα πάνω σε μια στεγνή, καθαρή πετσέτα για να φύγουν τα νερά που έσταζαν, ώστε να μπορούσα να τη μεταφέρω μέχρι το σπίτι. Επειδή ο καιρός είχε ψυχράνει κάπως, δεν στέγνωνε εύκολα και χρειάστηκε να την αφήσω 2 με 3 μέρες πριν τη συσκευάσω στην ειδική σακούλα που μου είχε στείλει ο σύλλογος προστασίας γυναικών με καρκίνο του μαστού.
Ναι, η κοτσίδα μου ή αλλιώς τα μαλλιά που σε εμένα περίσσευαν, προορίζονταν να γίνουν περούκα για μια γυναίκα που, λόγω της νόσου, έχασε τα δικά της και δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά το κόστος μιας περούκας από φυσική τρίχα.
Πιστεύω πως τα μαλλιά σε μια γυναίκα είναι η δύναμη της, αυτό που χαρακτηρίζει την ύπαρξη και θηλυκότητα της και όταν έρχεται αυτή η ζοφερή στιγμή να τα αποχωριστεί, είτε για κάποιο χρονικό διάστημα είτε για πάντα, ίσως να κλονίζεται όχι μόνο το «φαίνεσθαι» αλλά και το «είναι» της.
Έτσι, λοιπόν, πήρα τότε την απόφαση αντί να πετάξω τα μαλλιά που θα έκοβα, να τα δωρίσω και με αυτόν τον τρόπο να δώσω την ευκαιρία σε μια άλλη γυναίκα, που τα είχε περισσότερη ανάγκη από μένα, να νικήσει τη ζωή της. Ίσως τα δικά μου μαλλιά που θα τη συντρόφευαν για κάποιο χρονικό διάστημα να της έδιναν τη δύναμη, που θα είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλο. Το ίδιο έπραξα και το Δεκέμβριο του 2018 και με την ίδια υπερηφάνεια, σαν μικρό παιδί, κοιτούσα και τότε την κοτσίδα όταν την παρέδιδα. Σαφώς και δεν γνωρίζω ποια γυναίκα πήρε περούκα με τις δικές μου τρίχες καμία από τις δύο φορές, αλλά νιώθω βαθιά μέσα μου ότι με κάποιο τρόπο τη βοήθησα και εγώ.
Στάθηκα δίπλα της, την αγκάλιασα, την είδα να πολεμά να ζήσει και τη χειροκρότησα με όλη μου τη δύναμη, σωματική και ψυχική, όταν πέταξε την περούκα και κατέκτησε πάλι τη ζωή της!
Ετοιμάζομαι για τρίτη φορά να το κάνω, να κόψω τα μαλλιά μου που δεν είναι βαμμένα και ταλαιπωρημένα και να δώσω ξανά την κοτσίδα μου σε κάποια που τη χρειάζεται για να χαμογελάσει ξανά και να προχωρήσει στο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης και προτρέπω και εσένα να το κάνεις. Εάν τα μαλλιά σου είναι υγιέστατα και όχι βαμμένα, μπορείς να χαρίσεις απλόχερα τη δύναμη σε εκείνη που την ψάχνει απεγνωσμένα και που ξέρεις, ίσως έτσι γίνεις και εσύ ακόμα πιο δυνατή όπως ακριβώς συνέβη και σε εμένα!