ΑnimartistsΆρθρο: Κώστας Κρεμμύδας
Εκδότης του περιοδικού «Μανδραγόρας»
Χάρης Μελιτάς
Ποιητής
Εν αρχή ην ο Λόγος. Και εκ του Λόγου το Έργον. Πάσης φύσεως. Ποιητικό, εικαστικό, μουσικό. Κάποτε όμως συμβαίνει το αντίθετο, όπως στη νέα ποιητική συλλογή της Τζένης Φουντέα-Σκλαβούνου «ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ όπως ΠΟΙΗΣΗ», εκδόσεις Μανδραγόρας. Όπου εκ του Έργου αναδεικνύεται ο Λόγος. 13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου Κώστα Καμπουρόπουλου σ’ ένα παράτολμο ποιητικό ταξίδι αισθήσεων, συναισθημάτων και αναπολήσεων. Κάθε πίνακας συνομιλεί -ή μήπως αναμετράται;- μ’ ένα ποίημα. Τα χρώματα υποβάλλουν τις λέξεις ή οι λέξεις διεισδύουν στα χρώματα; Σε κάθε περίπτωση ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός με τα προσωπικά στοιχεία υπερρεαλισμού, που υποβόσκουν στα έργα του Καμπουρόπουλου, επιτρέπουν στη δημιουργό, σαν έτοιμη και θαρραλέα από καιρό, ν’ αποδώσει στους πίνακες την τιμή που τους πρέπει.
«Η ζωγραφική για τον Καμπουρόπουλο είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός, οι ανθρώπινες σχέσεις. Στα έργα του, ακόμα κι αν πρόκειται για θαλασσογραφίες, τοπία ή νεκρές φύσεις, εμφωλεύουν ένα πλήθος συναισθήματα, όπως το συγκρουσιακό στοιχείο, η σφοδρή ερωτική επιθυμία, η βασανιστική αβεβαιότητα, μια βαθιά μελαγχολία και, σχεδόν πάντα, μια υποφώσκουσα αφήγηση. Δεν ενδιαφερόταν για την ορατή πλευρά του κόσμου, αλλά για την άλλη, την κρυμμένη βαθιά στα έγκατα της ύπαρξης. Οι πίνακές του, διαποτισμένοι από την επιρροή του δυτικοευρωπαϊκού πνεύματος, διακρίνονται για τα ασαφή περιγράμματα, τα έντονα υλικά (κυρίως λάδια) και μια στέρεη δομή σουρεαλιστικού εξπρεσιονισμού», γράφει μεταξύ άλλων η ποιήτρια στο εισαγωγικό της κείμενο.
Ένας διάλογος των δύο τεχνών που αφενός φέρνει στο φως τη δυναμική της ζωγραφικής του Καμπουρόπουλου και αφετέρου δίνει την ευκαιρία στην Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου για μια ενδοσκόπηση μέσω της ποίησης: Καλπάζει ασυγκράτητος/ ο βιολογικός μου χρόνος/ δύο πελώρια φτερά/ σε κάθε πόδι/ Πεισματικά αντιστέκεται/ ο βιωμένος χρόνος/ καθηλωμένος οκλαδόν/ μες στις βαθιές του ρίζες// Αλλοπρόσαλλο παιχνίδι/ Ενίοτε / κόβει το νήμα ο ηττημένος («Η γυναίκα πουλί»). Η ύπαρξη και η ψυχή παρούσες σε όλη την ενότητα του βιβλίου έρχονται να συνταυτιστούν με τις ζωντανές φύσεις των έργων του Καμπουρόπουλου. Αλλά και να διατηρήσουν την ποιητική τους αυτοτέλεια. Και την αέναη θέληση του δημιουργού να συναρμολογεί ιδέες σταθερές δίπλα και πλάι στον άνθρωπο ακόμη και σε ασταθείς εποχές: Σε ψάχνω [ ]// Αν δεν σε βρω/ πώς θα μπορέσω να σε σώσω;/ Από το προπατορικό αμάρτημα που επινόησες/ Aπ’ τους κανόνες που καθιέρωσες/ Aπό τους υπολογισμούς που βγήκαν όλοι λάθος/ Φοβάμαι μόνο μήπως δεν προλάβω/ Μήπως έχεις πεθάνει από θλίψη/ Στον σταυρό/ Στη γκιλοτίνα/ Στην αγχόνη/ Στα χαρακώματα/ Στον θάλαμο αερίων/ Σ’ ένα λευκό κρεβάτι στην Εντατική («Σωτηρία»)
Εν κατακλείδι ένα ιδιαίτερο ποιητικό-εικαστικό εγχείρημα, όπου ο αναγνώστης έχει το δικαίωμα-προνόμιο, επικοινωνώντας με κάθε έγχρωμο πίνακα απέναντι σ’ ένα φορτισμένο-φωτισμένο ποίημα που τον σηματοδοτεί, να επιλέξει. Πρόκειται για δυο συντρόφους σε μια αριστοτεχνικά παιγμένη παρτίδα μπριτζ ή μήπως για δυο δυνατούς αντιπάλους σ’ ένα τραπέζι πόκερ επιβίωσης;
Και δια του λόγου το αληθές: αντίκρυ στον σκοτεινό ΣΥΝΩΜΟΤΗ (ελαιογραφία σε καμβά) του Κώστα Καμπουρόπουλου το βαθύ άρωμα του SMOKING της Τζένης Φουντέα-Σκλαβούνου.
SMOKING
Κάθε ξημέρωμα
πριν βυθιστείς στον ύπνο
καπνίζεις πακέτα ατελείωτα
απ’ τα βαριά τσιγάρα της ψυχής σου
Κάθε βράδυ
μόλις ξυπνήσεις
πετάς τα αποτσίγαρα στον κάδο ενοχών
φοράς με επιμέλεια της λογικής το σμόκιν
κλειδώνεις την εξώπορτα
κι ανοίγεσαι στον κόσμο
Πολίτης
υπεράνω υποψίας
Πόσα πακέτα θα χρειαστείς ακόμα
ως να εξαντληθούν τα αποθέματα;
Λεπτομέρεια…
