Αναστασία ΜιχαήλΠοίημα: Αναστασία Μιχαήλ
Καλλιτέχνιδα
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Άγχος,
κρύος ιδρώτας,
δύσπνοια,
βήχας.
Κάθε φορά που ακουμπάς—
απολύμανση.
Δεν πρέπει να κινείσαι—
απομόνωση.
Δεν ξέρεις τι είναι υπαρκτό,
τα πάντα καθρέφτης.
Εκείνο που φοβάσαι
με κάθε τρόπο δημιουργείς.
Δύσπνοια και βήχας
αφού χτύπησε το τηλέφωνο.
Είναι ο εαυτός που τρέμει;
Ή μήπως ο ιός;
Κανείς δεν ξέρει να μας πει
πώς είναι οι μέρες που έρχονται˙
πώς θα είναι η ζωή,
αν κάτι θα συμβεί άξαφνα.
Το αύριο μοιάζει ξένο˙
κάθε μέρα που περνάει
η ζωή χάνεται.
Το αύριο μοιάζει άρρωστο.
Εμείς μοιάζουμε άρρωστοι˙
χωρίς συμπτώματα
έπειτα από αγώνα δρόμου,
με δύσπνοια —χωρίς πνοή.
Κλεισμένοι σε κύκλους από κιμωλία,
μέσα σε κουτιά χωρίς παράθυρα˙
χωρίς μουσική, σχέδια, σκηνικά
—μόνο απομόνωση και άπνοια.