Νίκη ΔεδούσηΆρθρο: Νίκη Δεδούση
Ψυχολόγος – Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Δημήτρης Αλεξόπουλος Τσώρας
Φιλόλογος
Είμαστε μπροστά! Πολύ μπροστά. Βλέπουμε καθαρά πλέον τις διακρίσεις που υφίστανται τα άτομα με αναπηρία, καταγγέλλουμε το σεξισμό που εντοπίζουμε στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουμε κάποιον/α gay ή λεσβία στο περιβάλλον μας που δεν μας ενοχλεί, γιατί, ο/η καθένας/μία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του και κυρίως κάθε φορά που βλέπουμε μια είδηση για κάποιον/α που δέχτηκε bullying για τη διαφορετικότητά του κάνουμε repost στηλιτεύοντας το πρόβλημα στη ρίζα του. Και έτσι ξεμπερδέψαμε μια για πάντα. Πάμε για άλλα, πιο δύσκολα.
Πόσες φορές όμως δεν έχουμε αποκαλέσει κάποιον «καθυστερημένο» επειδή δεν «έπιασε» με την πρώτη αυτό που είπαμε; Πόσες φορές, ακόμα κι εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε αποκαλέσει μια άλλη γυναίκα που συμπεριφέρεται με τρόπο που επικρίνουμε, «γκόμενα»; Πόσο εύκολα θα αποδεχόμασταν τη διαφορετικότητα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Και πόσο bullying δεν έχουμε κάνει σε ανθρώπους κάθε φορά που κρίνουμε τις κινήσεις τους επειδή δεν ταιριάζουν με τα δικά μας πρότυπα;
Όσο κι αν φανταζόμαστε ότι προοδεύσαμε, ότι σπάσαμε τα taboo και, φιλελεύθεροι πιά, τρέχουμε απογυμνωμένοι από τα στερεότυπα, στα λιβάδια του diversity, ξεχνάμε, ότι έχουμε μεγαλώσει μέσα σε στερεότυπα και προκαταλήψεις και ότι τα έχουμε εσωτερικεύσει και τα έχουμε χωνέψει για τα καλά, χωρίς να το έχουμε πάρει καν χαμπάρι. Όντες και ούσες μέλη αυτής της κοινωνίας, έχουμε μάθει από μικροί/ες, ότι «τα αγόρια δεν κλαίνε», ότι «αυτή φοράει κολλητό σορτσάκι γιατί θέλει να προκαλέσει», ότι πρέπει να φερόμαστε με περισσό οίκτο στα άτομα με αναπηρία και ότι αν κάποιος/α δεν έχει το σώμα-πρότυπο μάλλον «τρώει τα συναισθήματά του/της».
Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε μάλλον να ζήσουμε έξω από αυτά τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Είναι μέρος της κοινωνικής μας ανάπτυξης και της δομής μιας κοινωνίας. Μπορούμε όμως, να έχουμε γνώση ότι τα κουβαλάμε, ότι καθορίζουν τη σκέψη μας, τις πράξεις μας και τις αξίες μας. Και έτσι, ταπεινωμένοι και ημιτελείς, ίσως την επόμενη φορά που πρόκειται να τα αναπαράγουμε, άθελά μας, να κάνουμε ένα βήμα πίσω, και να σκεφτούμε ότι δεν έχουμε τελειώσει ακόμα με τον αγώνα για την αποδοχή του διαφορετικού.