Αντώνιος ΚοντάκηςKείμενο : Αντώνης Κοντάκης
Φυσικοθεραπευτής
Επιμέλεια : Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Ο κύριος Λαυρέντης καθόταν στη βαθιά του πολυθρόνα και έλυνε σταυρόλεξα την ίδια ώρα που δίπλα του, η κυρία Έλλη διάβαζε τον “Eπαναστατημένο Άνθρωπο” του Camus. Στο πρόσωπό του διαγράφονταν περίεργες γκριμάτσες, άλλοτε εκνευρισμού και άλλοτε απογοήτευσης.
–«Απαραίτητο στοιχείο για την πρόοδο της ανθρωπότητας», σκέφτηκε δυνατά ο κύριος Λαυρέντης κοιτώντας με παραίτηση τη σελίδα μπροστά του.
–«Φέισμπουκ», του απαντάει η κυρία Έλλη δίχως να σηκώσει το κεφάλι από το βιβλίο.
–«Μπα, δε χωράει».
–«Αυτό είναι το πρόβλημα. Κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι η σωστή απάντηση».
–«Γιατί όχι; Aπό τότε που έχω κάνει σελίδα, μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα».
–«Και τι έμαθες δηλαδή σήμερα;»
–«Να, μεθαύριο έχει συγκέντρωση στην Αριστοτέλους. Να εναντιωθούμε στον υποχρεωτικό εμβολιασμό».
–«Και σκέφτεσαι να πας; Αφού εσύ έκανες και τις δύο δόσεις. Αν το πάρουν χαμπάρι θα σε σκίσουν».
–«Και πώς θα το καταλάβουν βρε γυναίκα;»
–«Ξέρω και εγώ; Μπορεί να μαγνητίζεις κουτάλια και κλειδιά. Πάντως ουρά ακόμη δεν έχεις βγάλει. Το βράδυ που κοιμόσουν με ξύπνησε μια λάμψη, σκέφτηκα μήπως μετατράπηκες σε λαμπατέρ, αλλά τελικά ήταν κεραυνός».
–«Το DNA μας μακροπρόθεσμα θα αλλάξει».
–«Θα χάσουμε το κελεπούρι, τέτοιο γενετικό υλικό. Καημένε μου, το DNA μας αλλάζει κάθε μέρα. Ξέρεις τι τρώμε, τι πίνουμε, πόσο καπνίζουμε, τι αναπνέουμε, σε τι ακτινοβολία κυκλοφορούμε; Δε θα μπω καν στην ουσία του πράγματος, γιατί δε θέλω να μαλώσουμε πάλι».
–«Αυτό που σου είπα το ανέφεραν σε μια ανάρτησή τους και ο Tom the Greek και o Greek Οrthodox και η Τούλα Mikroula».
–«Πάω πάσο, αν το είπαν όλοι αυτοί. Γνωστοί φαντάζομαι στην επιστημονική κοινότητα».
–«Όχι μη νομίζεις, o πρώτος είναι δημόσιος υπάλληλος, ο δεύτερος αγιογράφος και η τρίτη influenza».
–«Influencer Λαυρέντη μου. Infuenza είναι η γρίπη».
–«Ας είναι», είπε ο κύριος Λαυρέντης και άρχισε να ξύνει τον λαιμό του.
–«Τι έπαθες και ξύνεσαι;»
–«Ξέρω και εγώ; Έβγαλα ένα σημάδι εδώ πίσω, σαν πεντάγωνο».
–«Να τα πρώτα σημάδια, άρχισαν οι παρενέργειες. Αν σε δω να διαβάζεις και Νίτσε, φύγαμε για νοσοκομείο».
–«Τέλος πάντων, εσύ ειρωνεύεσαι τώρα. Χτες διάβαζα ένα άρθρο για τα ατομικά δικαιώματα. Εσύ γνωρίζεις τον ορισμό του ατομικού δικαιώματος;»
–«Ίσως το να πλένεις και εσύ πού και πού κανένα πιάτο, ώστε να έχω και εγώ το δικαίωμα να ξεκουράζομαι».
–«Πώς υποβιβάζεις έτσι τη συζήτηση. Εδώ μιλάμε σοβαρά και εσύ ασχολείσαι με ασήμαντα ζητήματα», απάντησε ο κύριος Λαυρέντης κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι του.
–«Την επόμενη φορά που δε θα έχεις καθαρό σώβρακο, κάνε ανάρτηση για να σου στείλουν».
–«Υπερβολές. Υπερβολές. Παντού γίνεται χαμός για τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες».
–«Να σε ρωτήσω κάτι;»
–«Τι;»
–«Όταν ζητούσαν να μείνουμε μέσα οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες, δεν είχαμε έκπτωση των προσωπικών μας ελευθεριών; Θυμάσαι τον Πέτρο από δίπλα πόσο σθεναρά το υποστήριζε; Τότε εμείς δε θα μπαίναμε στο περιθώριο; Τώρα θυμήθηκε να αντιδράσει, που θίγονται οι δικές του ατομικές ελευθερίες;»
–«Δεν ξέρω πώς σκέφτεται ο καθένας».
–«Και να σου πω και το άλλο; Με το εμβόλιο θα αποκτήσει τις ελευθερίες που εδώ και δύο χρόνια έχει χάσει. Εσύ καημένε με ποιον τρόπο θα μπορούσες από γερομπισμπίκης να ξαναγίνεις νέος; Η Χριστίνα από δίπλα, το τυφλό κορίτσι, θα μπορούσε με μια απόφασή της να μην ανήκει στις ευπαθείς ομάδες; Μια χαρά όμως ζητούσε ο Πετράκης να απομονωθούμε. Βλέπεις λοιπόν ότι η αιτία της σκέψης του ήταν ο εαυτός του και όχι το νοιάξιμο για εμάς; Τόσα χρόνια στον ίδιο όροφο, ποτέ δεν ήρθε να μας ρωτήσει αν χρειαζόμαστε κάτι».
–«Έτσι όπως τα θέτεις, δεν έχεις άδικο. Αλλά πάλι, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι στέρηση της ελευθερίας μας».
–«Και πότε αντιδράσαμε έτσι για τις πόλεις μας που στερούσαν τις ελευθερίες των ατόμων με αναπηρικά αμαξίδια; Πότε αντιδράσαμε έτσι για την ενδοοικογενειακή βία ή την ασυδοσία και την εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας;»
–«Ε πώς, αντιδράμε και εκεί».
–«Μπα Λαυρέντη μου. Οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για τις ατομικές ελευθερίες του εαυτού τους και όχι για τις ατομικές ελευθερίες των άλλων».
–«Όπως πάντα κακοπροαίρετη».
–«Λαυρέντη, άκουσέ με. Γεράσαμε. Είμαστε αναλώσιμοι. Αν γινόταν να μας έκλειναν στα σπίτια, θα το έκαναν. Ζούμε στην εποχή της ατομικότητας, ξύπνα. Όλα εγώ θα στα λέω;»
–«Αυτές οι σαχλαμάρες που διαβάζεις σε επηρεάζουν. Εγώ ξέρω ότι ο κόσμος συλλογικά διαμαρτύρεται για να διατηρήσει τις ατομικές του ελευθερίες».
–«Στις μέρες μας, ατομική ελευθερία είναι το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι ατομικές ελευθερίες των άλλων. Οι γονείς μας, όταν πολέμησαν, δεν είχαν ατομικές ελευθερίες; Ο πατέρας σου μια σκιά είναι στην Πίνδο. Ούτε ένα κομμάτι γης δεν έχει για να του ρίξουμε λίγο κρασί και στάρι».
–«Άλλες εποχές, Έλλη».
–«Η ατομική ελευθερία επιτυγχάνεται μέσω της συλλογικής ελευθερίας, Λαυρέντη. Αλλιώς είναι ατομική ασυδοσία. Άντε, λύσε σταυρόλεξα τώρα και άφησε τες αυτές τις συζητήσεις».
–«Απαραίτητο στοιχείο για την πρόοδο της ανθρωπότητας, πέντε γράμματα», λέει χαμηλόφωνα ο κύριος Λαυρέντης, κοιτώντας τη σελίδα μπροστά του.
Η κυρία Έλλη γυρνάει το κεφάλι της, χαμογελάει και τον χαϊδεύει στο αριστερό του πόδι.
–«Γνώση, Λαυρέντη μου. Γνώση».