Τίνα Δημοπούλου ΜιχαλοπούλουΆρθρο: Τίνα Δημοπούλου – Μιχαλοπούλου
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Είναι κάτι φορές που ο χρόνος παγώνει. Παγώνει σε στιγμές, σε ανθρώπους, σε μέρη. Ειδικά όταν οι αναμνήσεις είναι πολύχρωμες και τρυφερές, ξεχειλίζουν από αγάπη και προκαλούν χαμόγελα. Ήταν δώδεκα μέρες που συγκεντρωθήκαμε τριάντα πέντε νέοι από Λετονία, Ελλάδα, Ολλανδία, Βουλγαρία, Πορτογαλία, Σλοβενία και Ισπανία στο σπίτι του Olde Vechte στο Ommen, ένα μικρό χωριό στην Ολλανδία, για το πρόγραμμα «YOUth in ACTivism: The camp».
Πέρα από τα θετικά ενός Erasmus+ προγράμματος, το συγκεκριμένο πρόγραμμα διέφερε στο εξής: σου προκαλούσε μια αίσθηση ασφάλειας. Σε άφηνε να υπάρξεις όπως θες. Η επαναστατικότητά του ήταν αυτή ακριβώς. Δε χρειαζόταν να ξέρεις ποιος είσαι, πού ανήκεις ούτε να είσαι σίγουρος για το ποιος θες να γίνεις. Το σημαντικό ήταν να θες να διαδώσεις αυτό το αίσθημα αγάπης και ασφάλειας παντού, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Οι μέρες ήταν γεμάτες, περνούσαν γρήγορα και συγχρόνως έμοιαζαν να χώραγαν μήνες μέσα τους. Ένας συμμετέχων μού είπε: «Ξέρεις, έτσι θέλω να ζω! Να μοιάζουν οι μέρες να χωρούν μέσα τους ζωές ολόκληρες. Καμιά φορά είσαι σπίτι σου, στη ρουτίνα σου και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και δε θυμάσαι τι έκανες».
Στη διάρκεια της ημέρας, η Cathy, η διοργανώτρια του προγράμματος, δημιουργούσε τον χώρο για να εργαστεί το μυαλό και το σώμα δημιουργικά. Το βράδυ, στον ελεύθερο χρόνο, οι συζητήσεις δε σταματούσαν˙ αντίθετα έπαιρναν κι άλλο βάθος. Ο λόγος δινόταν σε όλους και τα μάτια όσων άκουγαν ήταν προσηλωμένα και γεμάτα σεβασμό και αγάπη. Ακόμα κι αν κάποιον ή κάτι δεν καταλάβαινες, η απάντηση ήταν μια αγκαλιά. Νομίζω είναι λίγα τα μέρη στον κόσμο όπου οι αγκαλιές είναι απενοχοποιημένες. Στο Ommen, οι αγκαλιές δε φυλάγονταν για ιδιαίτερες περιπτώσεις, δεν έκαναν διακρίσεις αλλά ήταν για όλους και για κάθε μέρα. Τι γενναία εκείνη η στιγμή που κάποιος φωνάζει «Ομαδική αγκαλιά» και κάνει το πρώτο βήμα και τότε όλα τα σώματα γεμάτα αγάπη τρέχουν κατά πάνω του και γίνονται ένα!
Θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια αυθόρμητη στιγμή κατά τη διάρκεια μια γιορτινής βραδιάς που κυριαρχούσε ο χορός και η μουσική. Στη γιορτή αυτή όποιος δεν ένιωθε ότι έχει τη διάθεση για πάρτι καθόταν στο sad corner —έτσι το ονομάσαμε τα πέντε πρώτα λεπτά. Αυτή η γωνιά δημιουργήθηκε αυθόρμητα στις σκάλες του σπιτιού χωρίς να λεχθεί κάτι, με μοναδικό σκοπό να δοθεί χώρος σε όσους για οποιονδήποτε λόγο ένιωθαν λυπημένοι να μιλήσουν, να αγκαλιαστούν και όταν και άμα νιώσουν έτοιμοι, να σηκωθούν και να ξανασυμμετάσχουν στο γιορτινό πνεύμα της βραδιάς. Πόσο συχνά δε χρειάζεται να απολογηθούμε γιατί είμαστε λυπημένοι; Γιατί η λύπη μας δεν ταιριάζει με το γενικότερο κλίμα; Τι ωραίο να μη χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Υπήρχε χώρος για όλα: για χαρά, για πάρτι, για λύπη, για δάκρυα.
Ακόμα θέλω να μιλήσω για τη μέρα που βγήκαμε από το σπίτι μας για να πάμε στο Zwolle. Χωριστήκαμε σε ομάδες και διεξάγαμε ξεχωριστές δράσεις ακτιβισμού στον δρόμο με μοναδικό σκοπό να επηρεάσουμε έστω και έναν περαστικό. Ήθελε θάρρος να παρουσιαστείς ευάλωτος στον κόσμο, να τον κοιτάξεις στα μάτια και να πεις «ναι, αυτός είμαι!» Στην ομάδα μου κάτσαμε με τις πλάτες στον τοίχο ενός πολυσύχναστου δρόμου, τοποθετήσαμε μαξιλάρια απέναντί μας και επί τρεις ώρες καθόμασταν σιωπηλοί ενώ από πάνω μας είχαμε κολλήσει μια αφίσα όπου έγραφε στα αγγλικά το εξής μήνυμα: «Δε χρειαζόμαστε λέξεις για να επικοινωνήσουμε. Είμαστε νέα queer άτομα από Ελλάδα, Πορτογαλία, Λετονία και Ιταλία και είμαστε εδώ για να αντιπροσωπεύσουμε όσα άτομα από την LGBTQΙ+ κοινότητα νιώθουν ότι πρέπει να παραμείνουν κρυμμένα. Πάρτε το θάρρος να κάτσετε σε ένα από τα μαξιλάρια και να μοιραστείτε μαζί μας μια στιγμή σιωπής και βλεμματικής επαφής. Μπορείτε να κάτσετε όσο θέλετε».
Εκείνες τις τρεις ώρες μάς δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσουμε τους περαστικούς, τις αντιδράσεις τους, θετικές και αρνητικές. Θυμάμαι χαμόγελα υποστήριξης, γροθιές να σηκώνονται με επαναστατικότητα στον αέρα, μια ηλικιωμένη κυρία να περνάει και να λέει στον άντρα της: «Συγγνώμη αλλά δε γίνεται, πρέπει να σταματήσω» και να σε κοιτάει λεπτά ολόκληρα στα μάτια με αγάπη. Θυμάμαι μαμάδες να σταματούν να εξηγούν στα παιδιά τους τι λέει η αφίσα και να σχηματίζουν με τα χέρια τους το σχήμα της καρδιάς. Δε θα ξεχάσω νέα παιδιά —θα ήταν δε θα ήταν δεκαπέντε – δεκαέξι χρονών— να έρχονται σιωπηλά να κάτσουν δίπλα μας, να μας κοιτάξουν, να φανερωθούν στο κόσμο και ένα από αυτά τα παιδιά να λέει: «Κανονικά τώρα έχω σχολείο αλλά αυτό είναι πιο σημαντικό».
Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στη διάρκεια ακόμα του προγράμματος περιέγραψαν το «YOUth in ACTivism The camp» ως μια ουτοπία. Όμως συνέβη! Ήταν ένα όνειρο που συνέβη στην πραγματικότητα. Μπορεί να συνέβη στη μικρή φούσκα του Olde Vechte όμως αυτό δεν είναι παρά μια απόδειξη ότι μπορεί να γίνει παντού. Κι εμείς, οι τριάντα πέντε του YOUth in ACTivism: The Camp, δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να γίνει.