Νίκη ΔεδούσηΆρθρο: Νίκη Δεδούση
Ψυχολόγος – Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Δημήτρης Αλεξόπουλος Τσώρας
Φιλόλογος
Έχουν γραφτεί ταινίες, έξυπνα quotes και κείμενα γύρω από τη φράση «What if…?», στα ελληνικά «τι θα γινόταν, αν…;», και σχεδόν όλα συγκλίνουν σε μια μυστικιστική προσέγγιση μιας παράλληλης και κυρίως διαφορετικής ζωής που θα μπορούσαμε να ζούμε αν είχαμε επιλέξει διαφορετικά μονοπάτια. Η ζωή αυτή είναι, τις περισσότερες φορές, πιο περιπετειώδης, περιέχει ευκαιρίες και δυνατότητες που δεν έχουμε στη διάθεσή μας στο τώρα και συχνά ένοχες απολαύσεις, οι οποίες μπορεί να είναι «απαγορευμένες» στο παρόν. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι, βέβαια, που κάνουν αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας να φαίνεται γοητευτική και εμάς να την αναπολούμε, λες και την έχουμε ζήσει και ξέρουμε πως είναι.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των παράλληλων ζωών, είναι ότι υποτίθεται ότι εξαρτώνται από την επιλογή μιας στιγμής. Μια συγκεκριμένη στροφή, ένα «ναι» ή ένα «όχι», η γνωριμία με ένα πρόσωπο, ο χώρος, ο χρόνος, είναι στοιχεία που είναι ικανά να σε οδηγήσουν είτε σε έναν δρόμο είτε σε έναν άλλον πολύ διαφορετικό. Είναι λοιπόν, κι αυτό το στιγμιαίο που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο μεταφυσικά, γιατί προσομοιάζει πολύ με το χτύπημα των δακτύλων ενός μάγου, που είναι αρκετό για να βγάλει το λαγό από το καπέλο του, να εμφανίσει λουλούδια από το μανίκι του και γενικά να κάνει το ανύπαρκτο, υπαρκτό.
Στην πραγματικότητα όμως, είναι η επιλογή μιας στιγμής που κρίνει το αποτέλεσμα; Και ύστερα από αυτή τη στιγμή, παύουμε να έχουμε επιρροή στα βήματά μας; Δεν είναι το σύνολο των επιλογών της ζωής μας που διαμορφώνει τους δρόμους που είναι διαθέσιμοι στο διάβα μας; Και είναι τόσο παράλληλη η πορεία των μονοπατιών που δεν τέμνονται ποτέ;
Ίσως, η φαντασίωση της μαγικής μετάβασης σε μια ουτοπική πραγματικότητα να έχει μια χρησιμότητα: να μην επαναπαυόμαστε με όσα έχουμε κατακτήσει και να παραμένουμε σε εγρήγορση για την προσέγγιση μιας πιο ιδανικής εκδοχής του εαυτού μας. Η απόδοση, όμως, της ευθύνης της ζωής μας σε μια στιγμιαία επιλογή, παραγνωρίζει τη δική μας δυνατότητα εμπλοκής και συμμετοχής στη ροή της. Εδώ που τα λέμε, άμα το καλοσκεφτεί κανείς, και το χτύπημα των δακτύλων του μάγου, δεν αποτελεί προϊόν μαγείας. Εκείνος ξέρει πόσες πρόβες έκανε για να βγάλει το λαγό από το σωστό καπέλο, να εμφανίσει τα λουλούδια χωρίς να κολλήσουν στο μανίκι του και να κάνει το ανύπαρκτο, υπαρκτό.