Διαίρει και Βασίλευε (Παρτ ουάν)

Άρθρο: Σπανουδάκης Στράτος
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Εκπ. Ψυχοθεραπευτής

Επιμέλεια: Δημήτρης Αλεξόπουλος Τσώρας
Φιλόλογος

Όπως λέμε συνήθως στον αθλητισμό, σύστημα που κερδίζει δεν αλλάζει. Έτσι ακριβώς γίνεται και στη πολιτική ζωή του τόπου μας. Το Διαίρει και Βασίλευε καλά κρατεί, ο διαχωρισμός και η διχόνοια έχουν γίνει πλέον τα εθνικά μας χόμπι, αγκαλιασμένα πάντα με το θυμό και τη δυστυχία.

Η έννοια του Διαίρει και Βασίλευε, είναι η στρατηγική κατά την οποία, η εκάστοτε εξουσία, προκαλεί τη διχόνοια ανάμεσα σ’ αυτούς που διοικεί ή ελέγχει. Αποτέλεσμα αυτού, είναι οι εξουσιαζόμενοι να αποσπούν τη προσοχή τους σε θέματα δευτερευούσης αξίας και να διχάζονται μεταξύ τους, ώστε να μην ενωθούν ενάντια στην ίδια την εξουσία.

Ο τρέχων διαχωρισμός είναι προφανώς μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ακούγονται ύβρεις, κατάρες και αναθέματα εκατέρωθεν. Έχουν πλέον ξυπνήσει ζωώδη ένστικτα κανιβαλισμού και ανθρωποφαγίας τα οποία είναι πλέον ανεξέλεγκτα, αποδεικνύοντας ότι τελικά ο ιός της διχόνοιας είναι η χειρότερη πανδημία σε μία κοινωνία.

Ο διχασμός, χρειάζεται πάντα δύο στρατόπεδα και ο λόγος είναι προφανής, η δύναμη του όχλου. Αν για παράδειγμα οι ομάδες ήταν περισσότερες, αυτές θα ήταν μικρές, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή και δύναμη και χωρίς να μπορεί να γίνει έντονη πόλωση του κλίματος, μέσα σε αυτές.

Έχοντας λοιπόν σαν αρχή ότι η καλή ομάδα είναι οι εμβολιασμένοι, έπρεπε να φτιαχτεί το αντίπαλο δέος της διαμάχης. Αρχικά βρέθηκε μία λέξη η οποία να μοιάζει κακή και αντιδραστική όπως το “Αρνητές”, μιας και το ανεμβολίαστοι είναι πιο soft περιγραφή. Αυτόματα με τη συγκεκριμένη πράξη, συνειδησιακά, βαφτίζουμε ανθρώπους κακούς και αντιδραστικούς ως προς τη κοινωνία, χωρίς να μας ενδιαφέρει ή να αναρωτιόμαστε αν όντως είναι.

Δεύτερο βήμα είναι η περαιτέρω υποβάθμιση της κατηγορίας αυτής και η ταύτιση της με περιθωριακά στοιχεία όπως ανθρώπους που πιστεύουν στο τσιπακι του Αντίχριστου, στην αλλαγή στο DNA και στη αλλοίωση του πολιτισμού μας. Μπορεί το ποσοστό αυτών των πολιτών να είναι μικρό, όμως το ανακάτεμα τους μέσα στο ίδιο τσουβάλι με όλους τους υπόλοιπους, πάντα μπερδεύει το κόσμο.

Υπάρχει όμως και το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που δεν είναι έτσι. Άνθρωποι που για λόγους υγείας δεν τους επιτρέπεται να κάνουν το εμβόλιο (πχ άτομα με θρομβοφιλία). Άνθρωποι που δεν ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού (πχ άνω των 65, ανασοκατεσταλμένοι, άνθρωποι με καρδιακές παθήσεις, ΧΑΠ κτλ) οπότε νιώθουν μικρότερη απειλή από την ιό ή που απλά μπορεί να νιώθουν αμφιβολία, φόβο ή προβληματισμό για το συγκεκριμένο εμβόλιο και όχι γενικά για όλα τα εμβόλια από καταβολής κόσμου.

Εξάλλου η τυπική γνώση που έχουμε οι άνθρωποι για τα φάρμακα και τα εμβόλια είναι ότι χρειάζονται πειράματα και χρόνια ερευνητικής διαδικασίας, ώστε να φανούν ασφαλή (μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα) για τη πλειοψηφία των χρηστών, βασισμένα και στη ρήση του Ιπποκράτη, “Ωφελέειν ή μη βλάπτειν” (δηλαδή οι ιατρικές πράξεις πρέπει να ωφελούν τους ασθενής ή έστω να μη τους βλάπτουν). Δεν ενδείκνυται λοιπόν η προτροπή ότι επειδή έχουμε πανδημία, ρισκάρουμε να πεθάνουμε είτε από την ασθένεια είτε από το εμβόλιο, μιας και δεν έχει και μεγάλη σημασία. Έχει σημασία.

Όταν όμως όλα τα παραπάνω αναιρούνται, μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι και οι αποφάσεις των μέτρων είναι αυταρχικές και οριζόντιες, δε μπορεί παρά όλο αυτό να πάει κόντρα στην ίδια τη λογική. Δε γίνεται κάνοντας παράλογα πράγματα να θέλουμε με το ζόρι να τα βαφτίσουμε λογικά. Η ζωή έρχεται κάποια στιγμή και τα φτύνει όλα αυτά.

Ζούμε την εποχή που οι άνθρωποι που φοβούνται τον ιό και έκαναν το εμβόλιο (και καλά έπραξαν αφού το ήθελαν), κατηγορούν εκείνους που φοβούνται ότι μπορεί να πάθουν κάτι από αυτό. Έχουμε ιεραρχήσει πλέον σαν κοινωνία για το ποιος φόβος έχει μεγαλύτερη αξία και ποιος είναι επιτρεπτός. Μπορείς να φοβάσαι το Α αλλά δε σου επιτρέπεται να φοβάσαι το Β. Γιατί? Γιατί έτσι!

Δε γίνεται να ακούγονται σκέψεις πως αν οι ανεμβολίαστοι νοσήσουν, να μη τους δέχονται στα νοσοκομεία. Αν είναι έτσι, τότε όσοι τρακάρουν χωρίς να φορούν ζώνη ή κράνος, να μη πηγαίνουν στα επείγοντα. Όσοι έχουν καρδιακά προβλήματα και πίνουν ή καπνίζουν το ίδιο. Οι διαβητικοί που τρώνε γλυκά, επίσης, Τιμωρία και σπίτι, να πεθάνεις μόνος σου για να μάθεις!

Η λίστα είναι ατελείωτη και είναι γελοίο ακόμα και που το συζητάμε. Εκτός του νομικού κομματιού, ότι δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν για την Δωρεάν Δημόσια Υγεία μέσω των ταμείων τους, υπάρχει και το ηθικό κομμάτι της υπόθεσης. Ζούμε ακόμα σε Δημοκρατικό Πολίτευμα και οι ζωές όλων των ανθρώπων είναι ίσες, είτε αναφερόμαστε σε εργαζόμενους είτε σε ανέργους. Ας ελπίσουμε να μη φτάσουμε στο σημείο που “όλες οι ζωές είναι ίσες αλλά κάποιες ζωές είναι πιο ίσες από κάποιες άλλες”, όπως έγραψε ο Όργουελ στη Φάρμα των ζώων.

Αυτές οι σκέψεις μας επαναφέρουν σε τακτικές διαχωρισμού πολιτών βάση απόψεων, φρονημάτων, χρώματος κτλ κάτι που δυστυχώς αρκετοί είτε δε μπορούν να δουν είτε το αρνούνται, καθώς βρίσκονται πλέον στον βαθύ πυρήνα του προβλήματος. Στα φασιστικά καθεστώτα της Άριας φυλή και της ναζιστικής ευγονικής, την οποία επίσης να θυμηθούμε ότι την υποστήριζαν γιατροί και επιστήμονες.

Δεν εννοώ ότι ισχύει το ίδιο σήμερα, αλλά ότι ή μόρφωση και ο τίτλος, από μόνα τους, δεν αποδεικνύουν κάτι και δε πρέπει μόνο να υπακούμε αλλά και να σκεφτόμαστε. Αυτός είναι και ο βασικός μας διαχωρισμός από τα υπόλοιπα ζώα. Δε μπορεί δηλαδή να ισχύει σε αυτή τη περίπτωση το πίστευε και μη ερεύνα.

Η αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων δε προϋποθέτει μόνο μόρφωση αλλά κυρίως παιδεία, κριτική σκέψη και αντίληψη, στοιχεία που εκλείπουν στο πολιτισμό μας. Τα τελευταία πολλά χρόνια εκπαιδευόμαστε να βλέπουμε ανθρώπους από τις κλειδαρότρυπες των τηλεοράσεων μας, να μας ενδιαφέρει ποια αδυνάτισε και ποιος χώρισε και πολλά άλλα σαχλά αντικείμενα ειδήσεων. Εκπαιδευόμαστε να δείχνουμε με το δάχτυλο ανθρώπους και να πανηγυρίζουμε απομονωνόμενοι στα κλουβιά μας. Να κάνουμε εχθρούς και όχι φίλους. Να μισούμε και όχι να αγαπάμε. Να αποδεχόμαστε ό,τι μας λένε και όχι να σκεφτόμαστε αν αυτό ισχύει.

Η κοινωνία μόνο ενωμένη μπορεί να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε, αφήνοντας πίσω διχόνοιες και καταστροφικές πολιτικές στρατηγικές. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ων και μέσα στο σύνολο κάνει θαύματα, ζει αλλά και προστατεύεται. Είμαστε ζώα αγέλης και εκτός αυτής, είμαστε απροστάτευτοι και μόνοι. Οφείλουμε να προσπαθούμε για τη συνοχή της ομάδας και όχι τη διάλυση της, ακόμα και για τον εγωιστικό λόγο ότι αυτό θα διαλύσει και εμάς.

Είναι ωραίο να αγαπάμε τους ανθρώπους και να μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορετικότητα τους και όχι να τους μισούμε επειδή είναι διαφορετικοί. Είναι ελπιδοφόρο να μπορούμε να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Ας δούμε οι άνθρωποι και των δύο στρατοπέδων γιατί μισούμε τόσο πολύ τους άλλους και αν πραγματικά αξίζει όλο αυτό. Αν μας πάει παρακάτω ή προς τα πίσω.

Ας φανατιστούμε επιτέλους με τη συμπόνια και την κατανόηση και όχι με το μίσος και το φόβο.