Αναστασία-Μαρία ΖαβιτσάνουΠοίημα: Αναστασία-Μαρία Ζαβιτσάνου,
Βιοχημικός Μοριακής Ογκολογίας &
Ανοσολογίας
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Κυριακή, 3 Ιανουαρίου 2021
Καθόμουν και έπινα τον καφέ μου,
στην Ελλάδα μονάχα ελληνικό τον πίνω.
Ή μήπως να πω τούρκικο;
Όχι, όχι, μη μ’ ακούσουν!
Στην αυλή την ωραία του κέντρου,
έρχεται μια γιαγιά.
Μαλλί από μπικουτί,
κόκκινο κραγιόνι σε μάγουλα και χείλη.
Αντίθεση ασιατική,
με τα χρυσά της όλο χάρη.
«Γιατί είσαι σκυμμένη πάνω από το τεφτέρι σου;»
με ρωτά όλο απορία…
«Βγήκε ο ήλιος εκεί, απ’ την ελιά επάνω!»
Την κοιτώ,
χαμογελώ
και με βλέπω μέσα από τα μαύρα της γυαλιά.
Όταν γράφω θυμάμαι,
κι έτσι αρχίζω να ξεχνάω.
Μέσα στη φωτιά τις σπίθες παύω να οράω.
Με μάτια καθάρια,
τον ήλιο και την ελιά τώρα μπορώ να κοιτάω.